Bijna paasvakantie!

Hallo allemaal! Het is weeral een eindje geleden, maar vrees niet! We leven nog!

Dit lange wachten op een berichtje werd mede veroorzaakt door:

-          De vrees dat het internet op was.

-          De Afrikaanse mentaliteit die toch al wat in ons bloed stroomt.

-          Of eerlijk gezegd: minder zin in computerwerk J

We stellen het dus nog altijd goed en zijn weeral wat bruiner/roder. De mensen hier zijn nog altijd even vriendelijk, het is hier nog altijd elke dag mooi weer, er zitten nog altijd meer dan 50 leerlingen in één klas en ze hebben nog altijd geen handboeken, latten, stylo’s, … J

Op zondag 20 maart trokken we met onze persoonlijke gids Zi (stel u voor: Whoopi Goldberg met bril die gigantisch scheef op de neus staat) naar de Sentinal Peak. Dat is één van de vele pieken van de Drakensbergen waarin wij wonen, gelegen op zo’n 3200m hoogte. We vertrokken, toen nog vol goede moed, voor een tocht van 6 uur en een klim van zo’n 500m. Toen we terug bij de basis kwamen was iedereen moe maar voldaan. Het uitzicht op de top was prachtig. Alsof we òp Afrika stonden. Daar zullen bij onze terugkomst de vele foto’s zeker van getuigen. We bezochten ook de tweede grootste waterval ter wereld, wat de tocht nog meer de moeite waard maakte.

’s Avonds nodigde Zi ons uit voor een bbq of ‘braai’ zoals dat hier wordt genoemd, bij haar thuis. Iedereen genoot met volle teugen van het vlees en de Belgische muziek op de achtergrond. Ook het bier en de wijn vloeiden rijkelijk, wat voor enkelen van ons voor de gekende problemen achteraf zorgde …

Gelukkig voor die enkele, en ook een beetje voor de andere twee, was het de dag erna Humans Rights Day/een dagske congé voor de leerkrachten. Zo konden we op het gemak bekomen van de wandeltocht en bbq.

Op woensdag 23 maart nodigden Isabelle en Elise (van lager onderwijs) ons uit om voor hun laatste avond nog eens te gaan eten in de Tower of Pizza. En geloof me, daar kan niemand ‘nee’ op zeggen. Die twee meisjes verlieten ons de dag erna om eerst nog een kleine rondreis door het land te maken en daarna het vliegtuig richting België te nemen.

Zaterdag trokken we met een leerkracht van onze school naar Spioenkop, een gamereserve op een uurtje rijden van onze B&B. Giraffen en olifanten zagen we jammer genoeg niet (dit waarschijnlijk omdat die daar ook niet zitten J), maar wel zebra’s, impala’s, een neushoorn, ‘wilde beeste’ (= een Afrikaans woord waar we gaan vertaling van hebben) en zelfs een slang!

Nog één weekje lesgeven en dan hebben we een week Paasvakantie. Wat zeer logisch is als je weet dat Pasen ook hier op zondag 24 april valt! J

Hierbij laten wij jullie weer.

Vele groetjes van ons allen!

Nele die 260 dezelfde Engelse examens aan het verbeteren is, Brecht die in de bib zit en Ruth, uw reporter van dienst!

x

En we zijn over de helft

Zaterdag 5 maart, voor dag en dauw vetrokken tien uitgelaten (West-)Vlamingen met de partybus richting Estcourt. Mister Musi had ons uitgenodigd voor een 2-daags traditioneel Zoeloehuwelijk. Een uitnodiging moet je hier als volgt zien: je nodigt gewoon jezelf uit. Als er ergens iets te doen is, iets te drinken of te eten valt, dan ga je er gewoon op af. Wat er die dag precies zou gebeuren wist niemand. Het is gewoon kijken wat iedereen doet en veel, heel veel wachten. Tijdens die twee dagen hebben we heel veel gezien, gehoord en geproefd. Hier heb je kort onze indrukken even op een lijstje:

• Op de braai smaakt de lever van een koe nog zo slecht niet.
• Geef ons een taxibusje en laat East Coast Radio door de boxen galmen en je hebt hier gegarandeerd een feestje. East Coast Radio, the best of the 80’s, 90’s and today!
• Het Zoeloebier lijkt op milkshake (mmm!), maar smaakt jammer genoeg niet zo … Het is een redelijk zuur brouwsel die zeker drie dagen moet staan gisten en smaakt alsof het al eens gedronken is geweest. (bèrn zou Ruth zeggen)
• De priester heeft zijn roeping als standup comedian gemist. Wij weten al naar wie de Canvas Comedy Cup dit jaar gaat. Ook al snapten we geen bal van wat die kerel vooraan zei, we lachten toch maar gewoon mee. Helaas, zijn moppen zullen we thuis niet meer kunnen navertellen.
• Als weddingplanner ga je hier gewoon failliet. Zuid-Afrikanen doen gewoon waar ze goesting in hebben. Valt er niets meer te eten? Laat ons dan gewoon de koelkasten van de bruid en de bruidegom leegplunderen.
• Ons vast tijdschema ligt hier helemaal overhoop: om 19 uur krijgen we al honger, om 20 uur begint het al laat te worden en rond 21 uur hebben we dringend ons bed nodig. 
• Op ons lijstje ontbreekt nu nog enkel een babyborrel, eerste en plechtige communie. We zijn hier nog enkele weken, we blijven dus hopen!

Zoals je leest, het Zoeloehuwelijk heeft enkele diepe indrukken nagelaten. Aan ieder mooi verhaal komt een eind: ook hier in Zuid-Afrika komt na zondag, maandag. Om zes uur opstaan begint steeds moeilijker te worden. Toch staan we hier nog iedere week met vol enthousiasme voor de klas. De dagen vliegen hier voorbij, voor we het weten staan we weer met beide voeten op Belgische bodem (laat ons daar nog niet te veel aan denken).

Zi (de Zuid-Afrikaanse Woopy en tevens ook onze gids), nam ons gisteren mee naar Lesotho, een klein onafhankelijk koninkrijkje die je terug meeneemt naar het Afrika van de 16^de eeuw. Op 2000 m hoogte staken we de grenspost over. Iedereen dolgelukkig met de nieuwe stempel op ons internationaal reispasport. Lesotho heeft enkele records op zijn naam staan: het is het hoogste land ter wereld, het armste land ter wereld en wereldproducent van marihuana. De dorpen die wij hebben bezocht hebben niets van elektriciteit of stromend water. Men verplaatst er zich hoofdzakelijk met de ezel, de wegen zijn er barslecht. Dit land is zo afgesloten van de buitenwereld en totaal anders van het nabijgelegen Zuid-Afrika. Tot enkele jaren geleden konden de meeste kinderen van het dorp niet lezen of schrijven. Met het geld van enkele buitenlandse investeerders kon men er het eerste klaslokaaltje bouwen: een stenen gebouw met enkele lessenaars en wat handboeken. Samen met Zi trokken van dorp tot dorp. De dichtstbijzijnde stad is ongeveer drie uur rijden, per dag bereiken twee of drie taxibusjes deze verste uithoek van het land. Veel mensen zijn hier dus uitsluitend op zichzelf aangewezen, ruilhandel is vaak de enige optie. Via een systeem van gekleurde vlaggen communiceren mensen met elkaar. Wanneer mensen bij hen thuis een rode vlag ophijsen, laat men weten aan de naburige dorpen dat men juist een koe of schaap heeft geslacht en dat men er terecht kan om hun spullen voor een stuk vlees om te ruilen. Een groene vlag betekend hetzelfde voor groenten en fruit. Een gele of witte vlag voor het zelfgebrouwde Sothobier. We hadden weer geluk: op onze tocht kwamen we de gele vlag tegen. Enkele masotho-kinderen kwamen er aangelopen met een emmer vol zelfgebrouwen Sothobier. In vergelijking met het eerder vermelde Zoeloebier een verbetering, toch hebben wen nog steeds geen volwaardige vervanger gevonden voor een gewone Belgische pint. We blijven zoeken!

Nadien trokken we steeds verder van dorp tot dorp. Zi had ons al wat verteld over de geschiedenis, de gebruiken en de gewoontes van dit land. De San-stam (jagers-voedselverzamelaars), die je nu nog enkel in Namibië terug vindt, trokken enkele honderden jaren geleden (16^de eeuw) door deze ruwe bergstreek. Tijdens hun doortocht hebben ze her en der enkele rotsschilderingen nagelaten waarvan we nu nog enkele restanten konden zien.

Lesotho heeft toch een diepe indruk op ons nagelaten. Voor ons is een wereld zonder televisie, computer, gsm, auto ondenkbaar. Voor mensen in deze regio is het de dagdagelijkse realiteit. Ondertussen hadden velen onder ons honger gekregen en echt geen zin meer om nog iets te koken. Dan is er maar één oplossing: de Tower of Pisa, waar we ondertussen toch al vaste klant zijn. De ideale afsluiter van twee weken boordevol nieuwe indrukken en onvergetelijke ervaringen.

Groeten van Ruth, Nele en Brecht!

Croques met echte hesp!

Het is weer weekend dus hier zijn we weer.

Terwijl Nele en Brecht croques met echte hesp aan het eten zijn, zal ik proberen om de dagelijkse bezigheden van deze week een beetje te omschrijven.

Echt brood (van bakkerij Sioen, van mama Ann en van d’Hoeve), boterkoeken van Diksmuide, paprikachips, het multigranenbrood dat Bert altijd meeheeft op kot, nen Duvel, pinten drinken in Defoo, de witte wijnen van café de Vettigen Os, remmen van mijn fiets die niet gaan, Man bijt hond, pindanoten van Defoo, Jan Becaus en Martine Tanghe, Basta, zelfs Familie en Thuis, spaghetti van de Kastart in Gent, Martini, berichtjes van mijn liefje², de Cerf, dvd van Bruce Springsteen, opstaan met Tomas de Soete, top 50 op radio 2 op zaterdagmiddag, roddelen met de vriendinnekes, middagmaal nuttigen tussen twaalf en één, een avondje doorzakken in jeugdhuis De Meeuw, een after-lk, nutellachoco, chocoladefondue, krabsala en kip-curry en alle briel die in de Panos te koop is, chocomelk met melk ipv met water, papa Tone die vraag: ‘En, nieuws van in Gent?’, het Nieuwsblad en zelfs het weekend-magazine ertussen, speculoosmousse, boemel toch een klein beetje, deftig koken zonder ongedierte, lekker gehakt, in slaap vallen in de zetel, soms zelfs chicongs in espe, deftige frieten met mayonaise die ma vers maakt op zaterdag , papa Frank die vraag: ‘En, geen nieuws?’, vieze geuren wanneer we aankomen op ons kot, lekkere verse groentjes, soep (niet de groene), camembert en de hele kaasavond op woensdag, pistolets van de markt, de humo, de koerse!, de ronde, de streekbierenavond, ‘Vind ik leuk’, 2 many duvels en het carnavalgebeuren, internet zonder stick, facebook en googlen, het gezaag op lk, de lach van Christine, motten krijgen van Bakkie, skeeleren, de bulderlach van Wannes, …, en al onze mama’s, papa’s, broertjes, zusjes, liefjes, vriendjes en vriendinnetjes!

Dat zijn dingen die soms in ons hoofd spoken! J Kan gebeuren!

Nieuwe dingen die we deden deze week:

-         We reden elk een keer naar school in een auto die links moet rijden en met het stuur aan de rechter kant, want wel redelijk spannend is.

-         We gingen vrijdag, met een uur vertraging (Afrikaanse tijd kruipt al wat in het bloed) naar de Tower of Pizza gaan eten. Dat is een mooi restaurant waar we al een stuk of vier keer geweest zijn en waar je redelijk goedkoop lekkere verse pizza kan eten. We hebben afgesproken met alle Belgen die in de buurt zitten (een stuk of 10) om dit elke vrijdag te doen, om toch een beetje een weekendgevoel te kweken. En het lukt!

-         Zaterdagmorgen om 8h (‘weekend’ betekent hier niet ‘uitslapen’, wat voor sommigen onder ons al wat ambetanter is dan de anderen) reden we naar Pietermaritzburg met een leerkracht. We stopten onderweg in Howick om de plaatselijke watervallen te bekijken. Na eerst de zoon van de leerkracht in een privéziekenhuis, dat van buitenaf meer op een bank leek dan op een ziekenhuis, te bezoeken arriveerden we rond 12h30 in het centrum van Pietermaritzburg. We werden er vooral heel hard aangegaapt daar we bijna de enige blanken waren die daar rondliepen. We gingen bij Wimpys frieten en een hamburger eten, maar de frieten waren eigenlijk zo goed als niets waard. Dat was hier ook wel te verwachten, daar ze hun frieten maar één keer bakken! We probeerden ook nog het Voortrekkersmuseum te bezoeken, maar dat was helaas al gesloten. Logisch toch op een zaterdag dat het museum extra vroeg sluit? Daarna vonden we nog een klein steegje met duizend-en-één kapperszaken waar Nele haar bijna liet overhalen om duizend-en-één vlechten in haar haar te laten draaien! Gelukkig deed ze het niet, ze zou onherkenbaar zijn! Op onze weg terug stopten we nog eens in de mall (waar we ons wel op ons gemak voelen) om inkopen te doen voor de volgende weken in de Pick and Pay.

Ziezo, voorlopig heb ik niet veel meer te vertellen! Foto’s uploaden doen we nog niet, maar we zien er nog altijd krak hetzelfde uit, de één al wat roder/bruiner dan de ander!

Groetjes,

Nele, Brecht en Ruth