En we zijn over de helft

Zaterdag 5 maart, voor dag en dauw vetrokken tien uitgelaten (West-)Vlamingen met de partybus richting Estcourt. Mister Musi had ons uitgenodigd voor een 2-daags traditioneel Zoeloehuwelijk. Een uitnodiging moet je hier als volgt zien: je nodigt gewoon jezelf uit. Als er ergens iets te doen is, iets te drinken of te eten valt, dan ga je er gewoon op af. Wat er die dag precies zou gebeuren wist niemand. Het is gewoon kijken wat iedereen doet en veel, heel veel wachten. Tijdens die twee dagen hebben we heel veel gezien, gehoord en geproefd. Hier heb je kort onze indrukken even op een lijstje:

• Op de braai smaakt de lever van een koe nog zo slecht niet.
• Geef ons een taxibusje en laat East Coast Radio door de boxen galmen en je hebt hier gegarandeerd een feestje. East Coast Radio, the best of the 80’s, 90’s and today!
• Het Zoeloebier lijkt op milkshake (mmm!), maar smaakt jammer genoeg niet zo … Het is een redelijk zuur brouwsel die zeker drie dagen moet staan gisten en smaakt alsof het al eens gedronken is geweest. (bèrn zou Ruth zeggen)
• De priester heeft zijn roeping als standup comedian gemist. Wij weten al naar wie de Canvas Comedy Cup dit jaar gaat. Ook al snapten we geen bal van wat die kerel vooraan zei, we lachten toch maar gewoon mee. Helaas, zijn moppen zullen we thuis niet meer kunnen navertellen.
• Als weddingplanner ga je hier gewoon failliet. Zuid-Afrikanen doen gewoon waar ze goesting in hebben. Valt er niets meer te eten? Laat ons dan gewoon de koelkasten van de bruid en de bruidegom leegplunderen.
• Ons vast tijdschema ligt hier helemaal overhoop: om 19 uur krijgen we al honger, om 20 uur begint het al laat te worden en rond 21 uur hebben we dringend ons bed nodig. 
• Op ons lijstje ontbreekt nu nog enkel een babyborrel, eerste en plechtige communie. We zijn hier nog enkele weken, we blijven dus hopen!

Zoals je leest, het Zoeloehuwelijk heeft enkele diepe indrukken nagelaten. Aan ieder mooi verhaal komt een eind: ook hier in Zuid-Afrika komt na zondag, maandag. Om zes uur opstaan begint steeds moeilijker te worden. Toch staan we hier nog iedere week met vol enthousiasme voor de klas. De dagen vliegen hier voorbij, voor we het weten staan we weer met beide voeten op Belgische bodem (laat ons daar nog niet te veel aan denken).

Zi (de Zuid-Afrikaanse Woopy en tevens ook onze gids), nam ons gisteren mee naar Lesotho, een klein onafhankelijk koninkrijkje die je terug meeneemt naar het Afrika van de 16^de eeuw. Op 2000 m hoogte staken we de grenspost over. Iedereen dolgelukkig met de nieuwe stempel op ons internationaal reispasport. Lesotho heeft enkele records op zijn naam staan: het is het hoogste land ter wereld, het armste land ter wereld en wereldproducent van marihuana. De dorpen die wij hebben bezocht hebben niets van elektriciteit of stromend water. Men verplaatst er zich hoofdzakelijk met de ezel, de wegen zijn er barslecht. Dit land is zo afgesloten van de buitenwereld en totaal anders van het nabijgelegen Zuid-Afrika. Tot enkele jaren geleden konden de meeste kinderen van het dorp niet lezen of schrijven. Met het geld van enkele buitenlandse investeerders kon men er het eerste klaslokaaltje bouwen: een stenen gebouw met enkele lessenaars en wat handboeken. Samen met Zi trokken van dorp tot dorp. De dichtstbijzijnde stad is ongeveer drie uur rijden, per dag bereiken twee of drie taxibusjes deze verste uithoek van het land. Veel mensen zijn hier dus uitsluitend op zichzelf aangewezen, ruilhandel is vaak de enige optie. Via een systeem van gekleurde vlaggen communiceren mensen met elkaar. Wanneer mensen bij hen thuis een rode vlag ophijsen, laat men weten aan de naburige dorpen dat men juist een koe of schaap heeft geslacht en dat men er terecht kan om hun spullen voor een stuk vlees om te ruilen. Een groene vlag betekend hetzelfde voor groenten en fruit. Een gele of witte vlag voor het zelfgebrouwde Sothobier. We hadden weer geluk: op onze tocht kwamen we de gele vlag tegen. Enkele masotho-kinderen kwamen er aangelopen met een emmer vol zelfgebrouwen Sothobier. In vergelijking met het eerder vermelde Zoeloebier een verbetering, toch hebben wen nog steeds geen volwaardige vervanger gevonden voor een gewone Belgische pint. We blijven zoeken!

Nadien trokken we steeds verder van dorp tot dorp. Zi had ons al wat verteld over de geschiedenis, de gebruiken en de gewoontes van dit land. De San-stam (jagers-voedselverzamelaars), die je nu nog enkel in Namibië terug vindt, trokken enkele honderden jaren geleden (16^de eeuw) door deze ruwe bergstreek. Tijdens hun doortocht hebben ze her en der enkele rotsschilderingen nagelaten waarvan we nu nog enkele restanten konden zien.

Lesotho heeft toch een diepe indruk op ons nagelaten. Voor ons is een wereld zonder televisie, computer, gsm, auto ondenkbaar. Voor mensen in deze regio is het de dagdagelijkse realiteit. Ondertussen hadden velen onder ons honger gekregen en echt geen zin meer om nog iets te koken. Dan is er maar één oplossing: de Tower of Pisa, waar we ondertussen toch al vaste klant zijn. De ideale afsluiter van twee weken boordevol nieuwe indrukken en onvergetelijke ervaringen.

Groeten van Ruth, Nele en Brecht!