Mooi weer vandaag

Dag iedereen!

Dat het in Zuid-Afrika ook best koud kan zijn, dat mochten we deze week ondervinden. Juist nu we een weekje vakantie hebben zakken de temperaturen terug naar Belgische normen. Een trui, kousen en  een lange broek dragen … we zijn het allemaal niet meer gewoon. Elke avond is het bang afwachten wat de Zuid-Afrikaanse Frank De Boosere in petto heeft. Wij treuren vooral niet en blijven geloven in de aloude Vlaamse leuze ‘na regen komt zonneschijn’, mogen we Vanda Vanda ook eens citeren ‘Sunshine after the rain’. Tot zover ons weerpraatje.

Wat hebben we deze week zoal uitgestoken? Net voor de vakantie kregen de leerlingen van de Amangwane High School examens. Heel wat van onze tijd ging dus naar het verbeteren van die examens. Sommige leerlingen scoorden heel goed, anderen dan weer iets minder. Door het vele verbeteren is mijn rode ‘stylo’ op! Tijd om naar huis te gaan?  Naast het vele verbeterwerk maakten we ook onze laatste lesvoorbereidingen, we hebben nu nog welgeteld 7 schooldagen te gaan. Elke namiddag trokken we met de taxibus naar het weeshuis van Obonjaneni. Eieren schilderen, Cluedo, knikkeren, … onze ervaring in de Chiro komt hier goed van pas.

Onze dagen in Zuid-Afrika korten snel in, op 29 april komen we terug aan in het land dat nu nog steeds zonder regering zit. Ondertussen houden wij ons nuttig bezig. Ruth leert nog vlug de namen van alle Amerikaanse staten uit het hoofd, Nele doet haar best om paardrijden toch nog leuk te vinden en Brecht probeert de mensen hier nog steeds te overtuigen dat hij niet de echte Justin Bieber is.

Salut en tot binnenkort!

Mbali, Nelisiwe en Sipho

Blogger de blogger de blog!

Deze week waren onze leerlingen volop examens aan het maken! Wanneer we ’s morgens het eerste uur les moesten geven, was het altijd een verrassing of ze een examen zouden hebben of niet. Het zit hier zo dat er totaal geen exacte examenregeling is. Enkele van onze lesuren zijn dus weggevallen, wat Ruth haar sudokuboekje tegoed deed! Zelf hebben we ook een examen opgesteld, en zijn we reeds aan de verbetering begonnen. Resultaten als 19 op 62 zijn hier absoluuuuuut geen uitzondering.

Tussen al de examenstress door, was er op woensdagnamiddag toch nog tijd voor een partijtje net- en voetbal! Netbal spelen ze hier zonder net, en met korven. De term korfbal is hier precies nog niet opgenomen. Het netbal was alleszins zeer tof om te zien, en boordevol actie!

Donderdagavond zijn we naar de Tower of Pizza geweest, waar we ondertussen al gekend zijn. Bergen werden verzet om die heerlijke Sungubalas, Dragon’s Peaks, Giants Castles, Devil’s Tooths e.a. op te eten. (De pizza’s zijn genoemd naar de verschillende toppen van de Drakensberg Mountains.)  

Vrijdagnamiddag namen we een taxibusje naar Bergville. Daar hebben we onze laatste postkaartjes verstuurd. We ontmoetten er ook twee van onze collega’s die de vakantie met de nodige drank aan het inzetten waren. Na wat smalltalk of een groet van op afstand, maakten we de misschien wijze beslissing om richting Shopright te wandelen. Daar hebben we onze voorraad voor de Paasvakantie gekocht.

Zaterdag zijn we samen met Musi naar een vakantiepark: Dedima geweest. We moesten dat zeker gezien hebben. Je kan het vergelijken met een Zuid-Afrikaans getinte centerparks, waarvan het zwembad 3 op 5 meter is. Je kon er natuurlijk weer een hiking tour doen, maar daar hebben we eventjes genoeg van. We zijn dus niet ingegaan op het voorstel.

’s Avonds was er tijd voor een heerlijke braai bij Musi. Alvorens we konden eten mochten we eerst nog genieten van enkele magnifieke voetbalkunstjes van één of ander plaatselijk talent. We kregen ook verschillende filmpjes te zien van Musi zijn bezoek naar België. Allemaal goed en wel, maar wij kregen het daar al redelijk op de zenuwen dat dat eten zolang op zich liet wachten! Terwijl het er naar uitzag dat het allang klaar was. Uiteindelijk konden we aan tafel gaan. Drie verschillende soorten millipap: millipap met aardappelen, millipap met pompoen en millipap met bonen, kippenbouten, ribbetjes, tomatensaus, witte kool en zoet brood, het ging allemaal zeer vlotjes binnen.    

Heel veel groeten Nele, Ruth die examens wiskunde aan het verbeteren is en Brecht die straks zal komen eten.  

Bijna paasvakantie!

Hallo allemaal! Het is weeral een eindje geleden, maar vrees niet! We leven nog!

Dit lange wachten op een berichtje werd mede veroorzaakt door:

-          De vrees dat het internet op was.

-          De Afrikaanse mentaliteit die toch al wat in ons bloed stroomt.

-          Of eerlijk gezegd: minder zin in computerwerk J

We stellen het dus nog altijd goed en zijn weeral wat bruiner/roder. De mensen hier zijn nog altijd even vriendelijk, het is hier nog altijd elke dag mooi weer, er zitten nog altijd meer dan 50 leerlingen in één klas en ze hebben nog altijd geen handboeken, latten, stylo’s, … J

Op zondag 20 maart trokken we met onze persoonlijke gids Zi (stel u voor: Whoopi Goldberg met bril die gigantisch scheef op de neus staat) naar de Sentinal Peak. Dat is één van de vele pieken van de Drakensbergen waarin wij wonen, gelegen op zo’n 3200m hoogte. We vertrokken, toen nog vol goede moed, voor een tocht van 6 uur en een klim van zo’n 500m. Toen we terug bij de basis kwamen was iedereen moe maar voldaan. Het uitzicht op de top was prachtig. Alsof we òp Afrika stonden. Daar zullen bij onze terugkomst de vele foto’s zeker van getuigen. We bezochten ook de tweede grootste waterval ter wereld, wat de tocht nog meer de moeite waard maakte.

’s Avonds nodigde Zi ons uit voor een bbq of ‘braai’ zoals dat hier wordt genoemd, bij haar thuis. Iedereen genoot met volle teugen van het vlees en de Belgische muziek op de achtergrond. Ook het bier en de wijn vloeiden rijkelijk, wat voor enkelen van ons voor de gekende problemen achteraf zorgde …

Gelukkig voor die enkele, en ook een beetje voor de andere twee, was het de dag erna Humans Rights Day/een dagske congé voor de leerkrachten. Zo konden we op het gemak bekomen van de wandeltocht en bbq.

Op woensdag 23 maart nodigden Isabelle en Elise (van lager onderwijs) ons uit om voor hun laatste avond nog eens te gaan eten in de Tower of Pizza. En geloof me, daar kan niemand ‘nee’ op zeggen. Die twee meisjes verlieten ons de dag erna om eerst nog een kleine rondreis door het land te maken en daarna het vliegtuig richting België te nemen.

Zaterdag trokken we met een leerkracht van onze school naar Spioenkop, een gamereserve op een uurtje rijden van onze B&B. Giraffen en olifanten zagen we jammer genoeg niet (dit waarschijnlijk omdat die daar ook niet zitten J), maar wel zebra’s, impala’s, een neushoorn, ‘wilde beeste’ (= een Afrikaans woord waar we gaan vertaling van hebben) en zelfs een slang!

Nog één weekje lesgeven en dan hebben we een week Paasvakantie. Wat zeer logisch is als je weet dat Pasen ook hier op zondag 24 april valt! J

Hierbij laten wij jullie weer.

Vele groetjes van ons allen!

Nele die 260 dezelfde Engelse examens aan het verbeteren is, Brecht die in de bib zit en Ruth, uw reporter van dienst!

x

En we zijn over de helft

Zaterdag 5 maart, voor dag en dauw vetrokken tien uitgelaten (West-)Vlamingen met de partybus richting Estcourt. Mister Musi had ons uitgenodigd voor een 2-daags traditioneel Zoeloehuwelijk. Een uitnodiging moet je hier als volgt zien: je nodigt gewoon jezelf uit. Als er ergens iets te doen is, iets te drinken of te eten valt, dan ga je er gewoon op af. Wat er die dag precies zou gebeuren wist niemand. Het is gewoon kijken wat iedereen doet en veel, heel veel wachten. Tijdens die twee dagen hebben we heel veel gezien, gehoord en geproefd. Hier heb je kort onze indrukken even op een lijstje:

• Op de braai smaakt de lever van een koe nog zo slecht niet.
• Geef ons een taxibusje en laat East Coast Radio door de boxen galmen en je hebt hier gegarandeerd een feestje. East Coast Radio, the best of the 80’s, 90’s and today!
• Het Zoeloebier lijkt op milkshake (mmm!), maar smaakt jammer genoeg niet zo … Het is een redelijk zuur brouwsel die zeker drie dagen moet staan gisten en smaakt alsof het al eens gedronken is geweest. (bèrn zou Ruth zeggen)
• De priester heeft zijn roeping als standup comedian gemist. Wij weten al naar wie de Canvas Comedy Cup dit jaar gaat. Ook al snapten we geen bal van wat die kerel vooraan zei, we lachten toch maar gewoon mee. Helaas, zijn moppen zullen we thuis niet meer kunnen navertellen.
• Als weddingplanner ga je hier gewoon failliet. Zuid-Afrikanen doen gewoon waar ze goesting in hebben. Valt er niets meer te eten? Laat ons dan gewoon de koelkasten van de bruid en de bruidegom leegplunderen.
• Ons vast tijdschema ligt hier helemaal overhoop: om 19 uur krijgen we al honger, om 20 uur begint het al laat te worden en rond 21 uur hebben we dringend ons bed nodig. 
• Op ons lijstje ontbreekt nu nog enkel een babyborrel, eerste en plechtige communie. We zijn hier nog enkele weken, we blijven dus hopen!

Zoals je leest, het Zoeloehuwelijk heeft enkele diepe indrukken nagelaten. Aan ieder mooi verhaal komt een eind: ook hier in Zuid-Afrika komt na zondag, maandag. Om zes uur opstaan begint steeds moeilijker te worden. Toch staan we hier nog iedere week met vol enthousiasme voor de klas. De dagen vliegen hier voorbij, voor we het weten staan we weer met beide voeten op Belgische bodem (laat ons daar nog niet te veel aan denken).

Zi (de Zuid-Afrikaanse Woopy en tevens ook onze gids), nam ons gisteren mee naar Lesotho, een klein onafhankelijk koninkrijkje die je terug meeneemt naar het Afrika van de 16^de eeuw. Op 2000 m hoogte staken we de grenspost over. Iedereen dolgelukkig met de nieuwe stempel op ons internationaal reispasport. Lesotho heeft enkele records op zijn naam staan: het is het hoogste land ter wereld, het armste land ter wereld en wereldproducent van marihuana. De dorpen die wij hebben bezocht hebben niets van elektriciteit of stromend water. Men verplaatst er zich hoofdzakelijk met de ezel, de wegen zijn er barslecht. Dit land is zo afgesloten van de buitenwereld en totaal anders van het nabijgelegen Zuid-Afrika. Tot enkele jaren geleden konden de meeste kinderen van het dorp niet lezen of schrijven. Met het geld van enkele buitenlandse investeerders kon men er het eerste klaslokaaltje bouwen: een stenen gebouw met enkele lessenaars en wat handboeken. Samen met Zi trokken van dorp tot dorp. De dichtstbijzijnde stad is ongeveer drie uur rijden, per dag bereiken twee of drie taxibusjes deze verste uithoek van het land. Veel mensen zijn hier dus uitsluitend op zichzelf aangewezen, ruilhandel is vaak de enige optie. Via een systeem van gekleurde vlaggen communiceren mensen met elkaar. Wanneer mensen bij hen thuis een rode vlag ophijsen, laat men weten aan de naburige dorpen dat men juist een koe of schaap heeft geslacht en dat men er terecht kan om hun spullen voor een stuk vlees om te ruilen. Een groene vlag betekend hetzelfde voor groenten en fruit. Een gele of witte vlag voor het zelfgebrouwde Sothobier. We hadden weer geluk: op onze tocht kwamen we de gele vlag tegen. Enkele masotho-kinderen kwamen er aangelopen met een emmer vol zelfgebrouwen Sothobier. In vergelijking met het eerder vermelde Zoeloebier een verbetering, toch hebben wen nog steeds geen volwaardige vervanger gevonden voor een gewone Belgische pint. We blijven zoeken!

Nadien trokken we steeds verder van dorp tot dorp. Zi had ons al wat verteld over de geschiedenis, de gebruiken en de gewoontes van dit land. De San-stam (jagers-voedselverzamelaars), die je nu nog enkel in Namibië terug vindt, trokken enkele honderden jaren geleden (16^de eeuw) door deze ruwe bergstreek. Tijdens hun doortocht hebben ze her en der enkele rotsschilderingen nagelaten waarvan we nu nog enkele restanten konden zien.

Lesotho heeft toch een diepe indruk op ons nagelaten. Voor ons is een wereld zonder televisie, computer, gsm, auto ondenkbaar. Voor mensen in deze regio is het de dagdagelijkse realiteit. Ondertussen hadden velen onder ons honger gekregen en echt geen zin meer om nog iets te koken. Dan is er maar één oplossing: de Tower of Pisa, waar we ondertussen toch al vaste klant zijn. De ideale afsluiter van twee weken boordevol nieuwe indrukken en onvergetelijke ervaringen.

Groeten van Ruth, Nele en Brecht!

Croques met echte hesp!

Het is weer weekend dus hier zijn we weer.

Terwijl Nele en Brecht croques met echte hesp aan het eten zijn, zal ik proberen om de dagelijkse bezigheden van deze week een beetje te omschrijven.

Echt brood (van bakkerij Sioen, van mama Ann en van d’Hoeve), boterkoeken van Diksmuide, paprikachips, het multigranenbrood dat Bert altijd meeheeft op kot, nen Duvel, pinten drinken in Defoo, de witte wijnen van café de Vettigen Os, remmen van mijn fiets die niet gaan, Man bijt hond, pindanoten van Defoo, Jan Becaus en Martine Tanghe, Basta, zelfs Familie en Thuis, spaghetti van de Kastart in Gent, Martini, berichtjes van mijn liefje², de Cerf, dvd van Bruce Springsteen, opstaan met Tomas de Soete, top 50 op radio 2 op zaterdagmiddag, roddelen met de vriendinnekes, middagmaal nuttigen tussen twaalf en één, een avondje doorzakken in jeugdhuis De Meeuw, een after-lk, nutellachoco, chocoladefondue, krabsala en kip-curry en alle briel die in de Panos te koop is, chocomelk met melk ipv met water, papa Tone die vraag: ‘En, nieuws van in Gent?’, het Nieuwsblad en zelfs het weekend-magazine ertussen, speculoosmousse, boemel toch een klein beetje, deftig koken zonder ongedierte, lekker gehakt, in slaap vallen in de zetel, soms zelfs chicongs in espe, deftige frieten met mayonaise die ma vers maakt op zaterdag , papa Frank die vraag: ‘En, geen nieuws?’, vieze geuren wanneer we aankomen op ons kot, lekkere verse groentjes, soep (niet de groene), camembert en de hele kaasavond op woensdag, pistolets van de markt, de humo, de koerse!, de ronde, de streekbierenavond, ‘Vind ik leuk’, 2 many duvels en het carnavalgebeuren, internet zonder stick, facebook en googlen, het gezaag op lk, de lach van Christine, motten krijgen van Bakkie, skeeleren, de bulderlach van Wannes, …, en al onze mama’s, papa’s, broertjes, zusjes, liefjes, vriendjes en vriendinnetjes!

Dat zijn dingen die soms in ons hoofd spoken! J Kan gebeuren!

Nieuwe dingen die we deden deze week:

-         We reden elk een keer naar school in een auto die links moet rijden en met het stuur aan de rechter kant, want wel redelijk spannend is.

-         We gingen vrijdag, met een uur vertraging (Afrikaanse tijd kruipt al wat in het bloed) naar de Tower of Pizza gaan eten. Dat is een mooi restaurant waar we al een stuk of vier keer geweest zijn en waar je redelijk goedkoop lekkere verse pizza kan eten. We hebben afgesproken met alle Belgen die in de buurt zitten (een stuk of 10) om dit elke vrijdag te doen, om toch een beetje een weekendgevoel te kweken. En het lukt!

-         Zaterdagmorgen om 8h (‘weekend’ betekent hier niet ‘uitslapen’, wat voor sommigen onder ons al wat ambetanter is dan de anderen) reden we naar Pietermaritzburg met een leerkracht. We stopten onderweg in Howick om de plaatselijke watervallen te bekijken. Na eerst de zoon van de leerkracht in een privéziekenhuis, dat van buitenaf meer op een bank leek dan op een ziekenhuis, te bezoeken arriveerden we rond 12h30 in het centrum van Pietermaritzburg. We werden er vooral heel hard aangegaapt daar we bijna de enige blanken waren die daar rondliepen. We gingen bij Wimpys frieten en een hamburger eten, maar de frieten waren eigenlijk zo goed als niets waard. Dat was hier ook wel te verwachten, daar ze hun frieten maar één keer bakken! We probeerden ook nog het Voortrekkersmuseum te bezoeken, maar dat was helaas al gesloten. Logisch toch op een zaterdag dat het museum extra vroeg sluit? Daarna vonden we nog een klein steegje met duizend-en-één kapperszaken waar Nele haar bijna liet overhalen om duizend-en-één vlechten in haar haar te laten draaien! Gelukkig deed ze het niet, ze zou onherkenbaar zijn! Op onze weg terug stopten we nog eens in de mall (waar we ons wel op ons gemak voelen) om inkopen te doen voor de volgende weken in de Pick and Pay.

Ziezo, voorlopig heb ik niet veel meer te vertellen! Foto’s uploaden doen we nog niet, maar we zien er nog altijd krak hetzelfde uit, de één al wat roder/bruiner dan de ander!

Groetjes,

Nele, Brecht en Ruth

Nieuws van Sipho, Mbali en Nelisiwe

Sawbuona!

Ungani?

Qiapilla, I suppose.

Goeindag!

Oe wist?

Goed, veronderstel ik.

Okééh hier zijn we weer met wat nieuws over Sipho, Mbali en Nelisiwe in Zoeloeland.

De maandag na de fantastische, maar vermoeiende wandeling in het Royal Natal National Park, trokken we terug naar de Amangwane High School. Ruth en Nele wisselden van vak, Ruth werd Miss Mbali for English en Nele werd nu Miss Nelisiwe for mathematics. Mister Sipo houdt het bij social science en geography, maar vanaf nu mogen we hem ook al bibliothecaris noemen.

Deze week kregen we weer wat lekkers aangeboden namelijk: vetkoek, en Nele noemt het fatcake. De vetkoek heeft iets mee van een enorm grote ronde oliebol en ook van een boel zonder pudding.

Ruth en Nele hadden al zitten bekijken dat die jurkjes van de juffies er wel heel leuk uit zien, en we wilden dat ook wel aanschaffen! Dus we arranged een uitstapje naar Harrismith, en jaja hoor we kochten één of meer kleurrijke jurkjes!

Deze week was dé week van de uitstappen waaaaannnttt… woensdagavond gingen we again, naar de Tower Pizza! Heel de dag zagen we daar al naar uit, eindelijk niet koken in veel te kleine potten, in een veel te warme kamer, met te weinig bestek, en te veel kans op een kakkerlak in de microgolf. Tijdens de pauzes speculeerden we over wat we zouden eten, en het speeksel kwam ons toen al in de mond! Vol enthousiasme begon Nele ’s avonds aan haar lasagne, maar helaas pindakaas (jaja dat eten we hier ook), ze verbrande haar verhemelte! Toch besloten we om elke vrijdagavond het weekend in te zetten in de Tower of Pizza, dit met alle arteveldestudenten.

Het was niet alleen de week van de uitstappen, ook van de begrafenissen. Een leerkracht verloor haar vader, en we werden uitgenodigd om haar familie te groeten. Dit groeten gebeurde met het hele lerarenteam en luidkeels gezang. Na zo’n halfuur zingen, kregen we koekjes en frisdrank.

Vrijdagavond vertrokken we met Molokaï, de baas van onze B&B, naar zijn huis in New Castle. In zijn huis vond zaterdag de begrafenis van zijn zoon (1 van de 43, en van 1 van zijn 4 vrouwen) plaats. Inderdaad, dus vrijdagavond mochten we overnachten in zijn huis. Deze nacht had iets mee van “bij oma gaan slapen”, want met alle 4 de meisjes sliepen we in een tweepersoonsbed. Ook het meubilair was enorm ouderwets, wat het alleen maar meer oma-achtig maakte.

Vrijdagavond aten we Indisch in Ladysmith, met onze handen, en het heeft verdomme goed gesmaakt! Zaterdag aten we Zulufood, gekookte kip met rijst en wat koude groentjes. Dit smaakte minder goed, maar we hebben het toch maar opgegeten. We kregen ook nog stoofpotje van een lam, speciaal geslacht voor de begrafenis. Molokaï z’n zoon was DJ en zijn “Unlimited Crew” zorgde voor hippe housemuziek na en tijdens de begrafenis. Zelfs een 4-jarig meisje en een 5-jarige jongen gingen al hevig tekeer op deze muziek. Het levende bewijs dat die Afrikanen het shaken en het ritmegevoel van bij de geboorte meekrijgen.

Om af te sluiten een ochtendscène in de Buhslebenvelo B&B:

Nele en Brecht: Yes cornflakes bij het ontbijt!

(Nele neemt de donkergekleurde cornflakes, Brecht de lichtgekleurde)

(Ruth moet niks weten van die kitscherige potten waarin de cornflakes zitten, en nog minder van die cornflakes)

Nele: eet gretig van haar cornflakes, en roert in haar kommetje. Ze roert in haar kom, want ze doet er weinig melk in, om te voorkomen dat de cornflakes “zoppig” worden. Waarop Ruth zegt: “Wuk zitje gie eig. giesa te roeren in die kom.” Nele zet haar roerende beweging toch voort.

Brecht: eet gretig van zijn lichtgekleurde cornflakes.

Ruth: Eèèèèèèèèèèèèèèèhhh… kzwèèret ’t zit e kakkerlak in die cornflakespot!(in de donkergekleurde cornflakes)

Nele denkt: gvd nu dat der ekki iet lekkers is. En ze ziet de kakkerlak in de pot.

Nele: Mjaaa… zolang dat ze niet in mijn kom zit.

Zo dit was de ochtenscène zonder enige pointe, maar die moet je er maar zelf bijverzinnen.

Groeten en tot binnen 1 week pas!

Niet panikeren:

Onze aderen zijn niet toegevet van de fatcakes of vetkoeken;

We zijn nog niet verdwenen in de maag van 1 of ander Big 5-dier;

Muggenbeten hebben we wel, maar nog geen malaria.

Maak je dus geen zorgen!

X Sipho, Mbali en Nelisiwe

Sawbwona!

Dag iedereen!

Hier zijn we terug met wat meer nieuws uit Zuid-Afrika. We doen ons uiterste best om jullie wat om de hoogte te houden. Ondertussen hebben we ons internet kunnen fiksen en nu eindelijk ook de tijd gevonden om iets op de blog te schrijven.

Onze eerste week als fulltime leerkracht in de Amangwane high school zit er al op. Mister Sipho (Brecht), Miss Nelisiwe (Nele) en Miss Mbali (Ruth) worden elke morgen om 6 uur door de fluitende vogeltjes en de krijsende hanen gewekt. Een uurtje later staan we dan voor een volgepropte klas van gemiddeld 50 leerlingen les te geven.

Mister Sipho (‘gift’ in het Engels) geeft social science en geography aan grade 9 en 10.
Miss Nelisiwi (‘satisfied with the child that I have got’) en Miss Mbali (‘flower’) geven afwisselend maths aan grade 9 en English aan grade 8. Het les geven hier valt echt heel goed mee. Maar je kunt het natuurlijk niet vergelijken met een gewone school in België. De leerlingen hier dragen allemaal een uniform en zijn opvallend gedisciplineerd. Dat laatste is misschien wel het grootste verschil. De school zelf hanteert daarvoor ook zijn methode die je best kunt omschrijven met de woorden ‘wie niet horen wil moet voelen’. Buiten dit is de sfeer op de school wel plezant en zowel door de leerkrachten als de leerlingen zijn we graag gezien. Tijdens die eerste schoolweek hebben we al heel veel gezien, gehoord en meegemaakt. Het lesgeven is hier zo anders. Veel minder stress en zorgen, je kunt gewoon je eigen ding doen en niemand die er iets op zal aanmerken. Creativiteit kun je hier ook bijzonder goed gebruiken omdat je toch met beperkte middelen moet lesgeven.

Na school vind je ons meestal in onze bed and breakfast waar Mister Molokaï (ja, dat is het eiland van Pater Damiaan), een mollige Swazi het ons ‘everything ok’ probeert te maken. Molokaï is echt een sympathieke kerel en doet eigenlijk heel veel voor ons. De Zuid-Afrikanen en de Zoeloes in het bijzonder zijn bijzonder trots op hun land en dat mag ook echt wel. Elke morgen staan we hier op met zicht op de prachtige Drakensbergen. De leerkrachten op school en andere Zoeloes nodigen ons maar al te graag uit om op uitstap te gaan. Morgen trekken we de bergen in en gaan we op zoek naar de baboons (=bavianen).

De sfeer zit tot nu toe nog altijd goed. Nele vertelt op tijd eens een flauwe mop (over een zot die een vis krijgt), Brecht klungelt nu en dan eens en Ruth verwondert zich nog steeds over het ongedierte in onze kamers (kakkerlakken, kikkers en ander vreemd ongedierte). In de weekends proberen we naar het weeshuis te gaan om daar met de kinderen allerlei activiteiten te doen en hen wat te helpen met hun schoolwerk. Samen met Chantal en Nick (beiden van het weeshuis) en andere studenten die hier in de buurt hun stage doen een heel gezellige boel.

Zoals je ziet, we zullen ons hier niet snel vervelen.

Zonnige groeten en aangebrande groeten,

Ruth, Nele en Brecht